Parafia Św. Anny
w Ustroniu - Nierodzimiu

– Papież powinien być otwarty na działanie Ducha Świętego, a nie być zakładnikiem opinii i oczekiwań tego świata – zauważa bp Piotr Greger w rozmowie na antenie „Anioła Beskidów”, komentując wybór nowego papieża Leona XIV. O krótkiej, ale intensywnej drodze nowego papieża w watykańskich dykasteriach, jego wykształceniu kanonistycznym i matematycznym, a także o duchowości inspirowanej św. Augustynem, opowiada w rozmowie z ks. Piotrem Bączkiem bp Piotr Greger. Duchowni komentują też pierwsze wystąpienia Leona XIV, zwracając uwagę na jego wezwania do pokoju, odwagi i budowania mostów, a także na historyczny wymiar wyboru papieża z Ameryki Północnej. Bp Greger przyznaje, że proces konklawe i jego wynik były zaskoczeniem w wielu wymiarach. – Z ludzkiego punktu widzenia to wszystko jest zaskakujące, ale przecież my wierzymy, że ten wybór jest dziełem Ducha Świętego. A Duch Święty lubi zaskakiwać – mówi. Za największe zaskoczenia uznał szybki przebieg konklawe – wybór w czwartym głosowaniu, w niespełna dobę od rozpoczęcia – oraz samą osobę nowego papieża, który był stosunkowo mało znany, szczególnie poza środowiskami liturgistów. – Jest to pierwszy papież pochodzący z kontynentu północnoamerykańskiego – zauważył biskup, przypominając, że papież Franciszek był pierwszym z Ameryki Południowej. Zapytany o nadzieje związane z nowym pontyfikatem, bp Greger podkreśla, że najważniejszym zadaniem Następcy św. Piotra jest troska o wierność depozytowi wiary oraz o to, by sakramenty były celebrowane „autentycznie i z wiarą”. – Papież nie jest kreatorem Kościoła, ale jego pierwszym sługą. To zasada, o której nie wolno zapominać w żadnych czasach – zaznacza. Duchowny zwrócił uwagę, że Kościół dziś potrzebuje przede wszystkim świadectwa duchowego prowadzenia, wierności prawdzie i odwagi. – Papież Leon XIV obejmuje urząd w czasie, gdy wielu oczekuje reformy. Ale Kościół nie potrzebuje rewolucji, tylko odnowy serc i powrotu do źródeł – zauważył. W rozmowie przywołano m.in. homilię nowego papieża wygłoszoną do kardynałów w Kaplicy Sykstyńskiej oraz pierwsze przemówienie z balkonu Bazyliki św. Piotra. – Pojawiło się tam słowo „pokój”, które wielokrotnie wybrzmiewało w obu wystąpieniach. Papież mówił o cywilizacji pokoju i przypomniał, że jest to dar Zmartwychwstałego Chrystusa – komentuje bp Greger. Przypomniał także, że Leon XIV nawiązywał do ewangelicznego wezwania do odwagi i odrzucenia lęku, co – jak zauważył – przywodzi na myśl słowa św. Jana Pawła II z 1978 roku. Zwrócił też uwagę na odniesienie do łacińskiego słowa pontifex, oznaczającego „budowniczego mostów”. Rozmówcy odnoszą się również do biskupiego zawołania Leona XIV – In illo uno („W Nim [Chrystusie] jesteśmy jednym”) – które nawiązuje do nauczania św. Augustyna i wskazuje na możliwe akcenty duchowości augustiańskiej w przyszłym nauczaniu papieża. Biskup wskazał, że konklawe – szeroko relacjonowane przez media na całym świecie – wzbudziło wiele oczekiwań. Teraz, jak podkreślił bp Greger, Kościół, również w Polsce, czeka na decyzje nowego papieża w licznych sprawach. Wśród nich są m.in. tłumaczenia tekstów liturgicznych (dla nowych doktorów Kościoła: bł. Pauliny Jaricot, św. Jana Pawła II, św. Matki Teresy z Kalkuty) oraz kwestie wymagające rozstrzygnięcia, jak ryt pogrzebu z użyciem urny. Wspomniano też o decyzji papieża Franciszka dotyczącej zgody na przesunięcie obchodów uroczystości Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w 2026 roku na sobotę 2 maja. Na zakończenie przypomniano, że każdy papież wnosi do Kościoła swoją osobowość i wrażliwość, a obowiązkiem wiernych jest modlitwa za niego i za cały Kościół, który wkracza w nowy etap historii. https://diecezja.bielsko.pl/wp-content/uploads/2025/05/20250509_Nowy-Papiez_bp-Piotr-Greger.m4a fot. Xavier Coiffic/Unsplash

Wybór imienia papieskiego nigdy nie jest przypadkowy. To gest, który – zwłaszcza we współczesnym Kościele – niesie ze sobą przesłanie i kierunkowskaz dla przyszłego pontyfikatu. Dlaczego nowy Biskup Rzymu, kard. Robert Francis Prevost, sięgnął po imię „Leon”? Czy inspiracją był słynny Leon XIII – autor pierwszej encykliki społecznej, a może któryś z wcześniejszych papieży noszących to imię? Ks. dr Tomasz Chrzan, historyk, przybliża wydarzenia z dziejów papiestwa, ukazując duchowe i historyczne dziedzictwo „leonowych” pontyfikatów. Leonowe dziedzictwo            Wybór imienia przez nowo wybranego papieża – przynajmniej w czasach nam współczesnych – ma niewątpliwie znaczenie symboliczne. Nie przez przypadek Jan Paweł I i jego następca przyjęli imiona dwóch poprzedników, odpowiedzialnych za soborową odnowę. Podobnie kardynałowie Joseph Ratzinger i Jorge Mario Bergoglio, którzy w swym wyborze sięgnęli do średniowiecznych autorytetów. Zapewne nie inaczej było w przypadku kardynała Roberta Prevost’a. I choć watykaniści prawie natychmiast imię nowego papieża skonfrontowali z Leonem XIII – ojcem nauki społecznej Kościoła – to jednak dziedzictwo, przynajmniej niektórych papieży noszących to imię, jest zdecydowanie bogatsze i dające wiele do myślenia.              Leon I Wielki, którego pontyfikat przypadł na lata 440-461 był tym papieżem, który zasłynął z rozmów pokojowych z Attylą, wodzem Hunów, skutecznie przekonując go do odstąpienia od zdobywania Rzymu. To również za jego rządów oficjalnie uznano prymat piotrowy, zarówno na Zachodzie, jak i na Wschodzie Imperium Rzymskiego.             Leon III (795-816) był papieżem, który w Boże Narodzenie 800 roku włożył cesarską koronę na skronie króla Franków Karola Wielkiego, odnawiając tym samym Cesarstwo Rzymskie na Zachodzie. Niektórzy kronikarze inicjatywą za ten gest obciążają samego papieża (Karol miał być szczerze zaskoczony). Jednak faktyczna współpraca Franków z papiestwem trwała już od wielu dziesięcioleci. Owocem tej współpracy było utworzenie Państwa Kościelnego, a poniekąd nawet renesans karoliński i idea zjednoczonej Europy, do której chętnie odwoływali się twórcy Unii Europejskiej.             Kolejny – tym razem Leon IV – jeszcze jako kardynał, był świadkiem splądrowania Rzymu przez Arabów w 846 roku. Muzułmanie nie oszczędzili wtedy także bazyliki Świętego Piotra na Watykanie. Podczas swojego pontyfikatu (847-855) Leon IV ostatecznie pokonał Saracenów w morskiej bitwie pod Ostią oraz odbudowywał zniszczony Rzym. To właśnie on osłonił Watykan umocnionymi murami, które do dziś wyznaczają obszar tzw. „leonowego miasta”.             Leon IX (1002-1054) rozpoczął wielką reformę Kościoła, opierając ją na zasadach proponowanych przez opactwo w Cluny. Pod koniec jego pontyfikatu legaci papiescy udali się na negocjacje do Konstantynopola, które ostatecznie – trzy miesiące po śmierci papieża Leona – zakończyły się wielkim rozłamem w Kościele, zwanym schizmą wschodnią.             Podczas pontyfikatu Leona X (1513-1521) doszło z kolei do wystąpienia i ekskomunikowania Marcina Lutra. Ciekawostką jest fakt, że ojciec reformacji, podobnie jak obecny papież Leon XIV byli członkami tego samego zakonu augustianów. To właśnie borykający się z problemami finansowymi Leon X wpadł m.in. na pomysł sprzedaży odpustów. Ale to także on, będąc wielkim miłośnikiem sztuki, zatrudniał wybitnych artystów (Michał Anioł, Bramante, Rafael Santi), czyniąc z Rzymu światowe centrum kultury i sztuki.             Leon XII (1823-1829) odbudowywał Kościół po wojnach napoleońskich. Zawierał konkordaty, odrestaurował Uniwersytet Gregoriański, drukarnię i Bibliotekę Watykańską. Patronował również pracom archeologicznym nad zabytkami starożytnego Rzymu. Zarzucano mu jednak mocną klerykalizację Państwa Kościelnego, które w tym czasie było już przesiąknięte liberalnymi ideami rewolucyjnymi.             Wspomniany wcześniej Leon XIII (1878-1903) funkcjonował już w okresie po upadku Państwa Kościelnego. Będąc „więźniem Watykanu”, dokonał niejako nowego otwarcia Kościoła na dialog ze światem. Był autorem pierwszej encykliki społecznej Kościoła („Rerum novarum”, 1891), w której podjął kwestie robotnicze, w konfrontacji z rosnącymi wpływami socjalizmu i komunizmu. Otworzył Archiwum Watykańskie dla historyków, nawiązał stosunki dyplomatyczne z wieloma państwami, powołał Papieską Komisję Biblijną i przypomniał znaczenie dorobku filozoficznego i teologicznego św. Tomasza z Akwinu. W 1900 roku poświęcił cały rodzaj ludzki Najświętszemu Sercu Pana Jezusa.             Czy leonowe dziedzictwo wpłynie na charakter pontyfikatu obecnego papieża? Jakie jego elementy będą w nim najbardziej widoczne: troska o światowy pokój, ekumenizm, budowanie jedności, a może kwestie społeczne? Karty przyszłości są jeszcze przed nami zakryte, choć wydaje się, że pewne elementy programowe Leona XIV można było zauważyć już w pierwszym przemówieniu po wyborze. Warto również pamiętać, że – mimo ludzkich czynników – to ostatecznie Bóg kieruje Swoim Kościołem i „bramy piekielne go nie przemogą”  (por. Mt 16,18). fot. Murad Seze/As.com

8 maja 2025 roku, podczas konklawe zwołanego po śmierci papieża Franciszka, wybrano 267. papieża Kościoła katolickiego. Został nim amerykańsko-peruwiański kardynał Robert Francis Prevost, O.S.A., który przyjął imię Leon XIV. Ojciec Święty urodził się 14 września 1955 roku w Chicago (USA). Należy do Zakonu Świętego Augustyna. Przez wiele lat pełnił posługę misyjną w Peru, gdzie był m.in. biskupem diecezji Chiclayo oraz administratorem apostolskim Callao. W latach 2001-2013 był przełożonym generalnym augustianów, a od 2023 roku prefektem Dykasterii ds. Biskupów, odgrywając kluczową rolę w nominacjach biskupich na całym świecie. Do kolegium kardynalskiego został włączony przez papieża Franciszka 30 września 2023 roku. Leon XIV to pierwszy w historii papież pochodzący ze Stanów Zjednoczonych oraz pierwszy naturalizowany obywatel Peru, który zasiadł na tronie Piotrowym. Jest także pierwszym augustianinem od wielu wieków, wybranym na papieża. Ma wykształcenie matematyczne i prawnicze – ukończył matematykę na Uniwersytecie Villanova, a następnie zdobył tytuł doktora prawa kanonicznego na Papieskim Uniwersytecie św. Tomasza z Akwinu w Rzymie. Mówi w sześciu językach – biegle posługuje się angielskim, hiszpańskim, włoskim i portugalskim; rozumie też niemiecki i łacinę. Jego dewiza biskupia brzmi: „In Illo Uno Unum” – „W Tym Jedynym jesteśmy jedno”. To nawiązanie do jedności w Chrystusie jako centrum życia Kościoła. Lubi ciszę i kontemplację, ale jest znany z głębokiej empatii i otwartości na ubogich oraz marginalizowanych. Zainspirował się papieżem Leonem XIII, wybierając imię Leon XIV. Papież Leon XIII znany był z troski o sprawiedliwość społeczną i dialog ze światem współczesnym. W dniu wyboru przypadało wspomnienie Objawienia św. Michała Archanioła – to symboliczna data, bo papież Leon XIII, którego imię przejął, był autorem znanej modlitwy do św. Michała. W swoim pierwszym przemówieniu po wyborze, udzielając błogosławieństwa Urbi et Orbi z balkonu bazyliki św. Piotra, papież Leon XIV powiedział: „Pokój z wami wszystkimi”, a następnie dodał: „Świat potrzebuje światła Chrystusa. Ludzkość potrzebuje Go jako mostu, przez który Boża miłość może do nas dotrzeć.” Biskup bielsko-żywiecki Roman Pindel zwraca się do wszystkich wiernych naszej diecezji z gorącym apelem: „Przez cały pontyfikat będziemy wymieniać imię papieża Leona XIV podczas każdej Mszy św. Zachęcam jednocześnie wszystkich do osobistej modlitwy w intencji Ojca Świętego. Wzywam wszystkich kapłanów, osoby konsekrowane i wiernych świeckich diecezji bielsko-żywieckiej do modlitwy w intencji Leona XIV. Prośmy Ducha Świętego, aby wspierał nowego Następcę św. Piotra darem mądrości, odwagi i świętości w prowadzeniu Kościoła Chrystusowego po drogach dzisiejszego świata”. fot. Guglielmo Mangiapane, REUTERS. Ascensiconpress.com

Zapraszamy na niecodzienne wydarzenie, które odbędzie się 17 maja 2025 r. w Cavatina Hall w Bielsku-Białej. W godzinach 9:00-14:00 wszyscy zainteresowani będą mogli zagłębić się w duchowość Maryjną i znaleźć inspirację dla swojej drogi wiary. Wydarzenie, wpisujące się w Rok Jubileuszowy, jest skierowane do każdego. W szczególności zapraszamy tych, którzy aktywnie formują swoją wiarę, takich jak animatorki i animatorzy Dzieci Maryi, lektorzy, członkowie oazy młodzieżowej czy też oazy rodzin, róże różańcowe itp. Nie zamykamy się jednak na osoby, które dopiero poszukują swojej ścieżki w relacji z Bogiem. Wierzymy, że Magnificat może stać się dla nich punktem zwrotnym – miejscem, gdzie odkryją, że wzorem do naśladowania i przewodniczką w tej duchowej podróży może być właśnie Maryja. Wydarzenie, którego współorganizatorem jest diecezja bielsko-żywiecka rozpocznie się uroczystym odśpiewaniem Akatystu ku czci Bogurodzicy – starożytnego hymnu wychwalającego Matkę Bożą, który stanowi piękne świadectwo wiary i tradycji chrześcijańskiej. Inspirujący prelegenci wydarzenia Podczas Magnificat uczestnicy będą mieli możliwość wysłuchania wyjątkowych prelegentów. Wśród zaproszonych gości znaleźli się czterej znani duchowni, którzy swoją działalnością docierają do szerokiego grona wiernych i inspirują do głębszego przeżywania wiary. o. Tomasz Nowak OP – dominikanin, ceniony kaznodzieja, który słynie z charyzmatycznego sposobu głoszenia Ewangelii. Jest autorem wielu rekolekcji i konferencji, które przyciągają rzesze słuchaczy. Jego słowa pełne są życiowej mądrości, a jednocześnie humoru, który sprawia, że nauki stają się przystępne i angażujące. o. Paweł Kowalski SJ – jezuita, którego pasją jest formacja młodzieży i pomaganie młodym ludziom w odnalezieniu swojego miejsca w Kościele. Jego wystąpienia poruszają tematy duchowości ignacjańskiej oraz praktycznego zastosowania wiary w codziennym życiu. Znany jest z umiejętności łączenia głębokich treści teologicznych z rzeczywistością młodego pokolenia. ks. Rafał Główczyński SDS, czyli „ksiądz z osiedla”, to duchowny, który aktywnie działa w mediach społecznościowych, docierając do ludzi młodych i tych, którzy często czują się zagubieni w wierze. Jego autentyczność i prosty język trafiają do każdego, a jego świadectwo życia inspiruje do nawiązywania głębszej relacji z Bogiem. ks. Kamil Kuchejda – Diecezjalny Duszpasterz Młodzieży, znany ze swojego zaangażowania w pracę z młodymi ludźmi. Organizuje rekolekcje, spotkania formacyjne i wydarzenia religijne, które pomagają młodzieży budować silną więź z Kościołem. Jego nauki koncentrują się na bliskości Boga w codziennym życiu i na tym, jak młodzi mogą odnaleźć się we wspólnocie wierzących. Nie przegap tego wyjątkowego wydarzenia! Wydarzenie Magnificat to wyjątkowa okazja do spotkania się we wspólnocie, modlitwy oraz refleksji nad duchową drogą w dzisiejszym świecie. Dzięki zaangażowaniu organizatorów i wsparciu medialnemu ze strony stacja7.pl oraz niedziela.pl, wydarzenie ma szansę dotrzeć do szerokiego grona odbiorców i stać się istotnym punktem na mapie religijnych inicjatyw. Bilety na Magnificat są dostępne już od 39 zł na platformach magnificat.animamea.pl, kupbilecik.pl oraz biletyna.pl. Więcej informacji można znaleźć na stronie magnificat.animamea.pl.

W medytacji na 4. Niedzielę Wielkanocną, zwaną Niedzielą Dobrego Pasterza, ks. Marek Studenski zwraca uwagę na to, jak bardzo Kościół i świat potrzebują dziś prawdziwych pasterzy. Punktem wyjścia jest obraz Jezusa jako Dobrego Pasterza, który zna swoje owce, a one znają Jego. Kapłan zwraca uwagę, że to poznanie nie jest tylko zewnętrzne, powierzchowne – to relacja głęboka, oparta na miłości i wzajemnym zaufaniu. Ks. Studenski przyznaje, że w naszych czasach ten ideał pasterza jest poddany próbie. W tym kontekście wskazuje, że dzisiejszy człowiek potrafi wyczuć, czy duszpasterz naprawdę się nim interesuje, czy tylko odgrywa swoją rolę. Duchowny podkreśla, że prawdziwy pasterz pozostaje w pamięci ludzi na długo – nawet po śmierci. Przykładem jest wspomniany przez niego ks. Jan Marszałek. Przypomina, że w naszej diecezji trwa proces beatyfikacyjny tego kapłana, a do sądu biskupiego nieustannie napływają kolejne świadectwa. „Zgłaszają się nowi świadkowie, którzy z głębokim przekonaniem opowiadają o świętości tego kapłana. A przecież był zwyczajnym, wiejskim proboszczem w Łodygowicach. Nie przestaję się dziwić: co takiego robił i mówił ksiądz Jan Marszałek, że tylu ludzi daje o nim tak poruszające świadectwa? Był przecież człowiekiem prostym, normalnym, przeciętnym duszpasterzem” – zastanawia się i stwierdza, że tajemnica jego świętości tkwi właśnie w zwykłości i prostocie tego człowieka. „Przypomina mi się, co św. Maksymilian Maria Kolbe powiedział o o. Wenantym Katarzyńcu – że był to prosty zakonnik, który w sposób nadzwyczajny potrafił czynić zwyczajne rzeczy. Zapytałem ks. prof. Stanisława Mieszczaka, który prowadzi ten proces beatyfikacyjny na poziomie diecezjalnym: w czym tkwi fenomen ks. Marszałka? Dlaczego tylu ludzi mówi o nim z taką miłością i wdzięcznością?”– opowiada autor programu. Ks. Mieszczak przyznał, że kiedyś zapytał kogoś, czy to prawda, że ks. Jan Marszałek walczył z pijakami – bo taka opinia gdzieś krążyła. „I wtedy ten ktoś natychmiast odpowiedział: Nie! On nie walczył z pijakami. On troszczył się o rodziny alkoholików i wspierał samych uzależnionych. Jako przykład przytoczono historię jednego mężczyzny. Człowiek ten, pijany, siedział przy tak zwanym ogrójcu obok kościoła. Ksiądz Marszałek podszedł do niego, zażartował życzliwie z jego stanu, a potem odszedł. Po chwili wrócił z kubkiem kompotu. Podał mu ten kompot, usiadł obok i zaczął rozmawiać. Po prostu był z nim. I ten człowiek później wyznał: To był moment mojego nawrócenia. Popatrzcie – oto świadectwo dobrego pasterza. Nie piękne słowa, nie wielkie czyny, ale cicha obecność, dobroć, serce. Taka właśnie była świętość księdza Jana Marszałka” – relacjonuje ks. Marek.

W uroczystość św. Stanisława, biskupa i męczennika, patrona Polski, w konkatedrze Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Żywcu, biskup Roman Pindel udzielił święceń diakonatu siedmiu alumnom piątego roku Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej. Święcenia przyjęli kandydaci pochodzący z parafii diecezji bielsko-żywieckiej. Były to trzecie w historii diecezji święcenia w żywieckiej świątyni. W homilii biskup Pindel przywołał opis ustanowienia pierwszych diakonów, zawarty w Dziejach Apostolskich. Podkreślił, że posługa, którą podejmują nowi diakoni, ma długą i bogatą historię. „Prehistoria to cały system kapłaństwa, lewitów i sług świątyni w Jerozolimie, a także ustanowienie siedemdziesięciu starszych Izraela, którzy pomagali Mojżeszowi” – zaznaczył. Jak sprecyzował, początki diakonatu w Kościele wyznacza moment, w którym Apostołowie, z powodu rosnących potrzeb wspólnoty, wyznaczyli siedmiu mężczyzn do troski o wdowy i ubogich. Kaznodzieja zwrócił uwagę, że diakoni od samego początku musieli wyróżniać się określonymi cechami: „cieszyć się dobrą sławą” i być „pełnymi Ducha i mądrości”. Te cechy są ponadczasowe i – jak podkreślił biskup – „nie odnoszą się do takich czy innych zadań albo kompetencji diakona, ale do tego, jakie cechy winien mieć sługa, który jest naśladowcą Chrystusa Sługi, który nie przyszedł, aby Mu służono, ale aby służyć”. Biskup zauważył, że Duch Święty gwarantuje właściwą motywację i autentyczną miłość w działaniu diakona: „Diakoni pełni Ducha Świętego będą kierować się miłością, która jest rozlana w ich sercach”. Zwrócił uwagę, że ich posługa nie może wypływać z wyrachowania ani osobistego interesu, lecz ma być znakiem obecności Boga, który pochyla się nad potrzebującymi. Zauważył, że dobra opinia i mądrość są niezbędne w podejmowaniu odpowiedzialnej posługi wobec ubogich i w głoszeniu Ewangelii. „Na pewno też człowiek uczciwy, któremu wszyscy ufają, więcej zbierze potrzebnych środków i współpracowników do pomocy niż ten, kto nie cieszy się dobrą opinią”. Diakon – dodał – musi „umieć rozpoznać właściwie potrzeby i udzielić adekwatnej pomocy”, nierzadko szukając nowych, twórczych rozwiązań. W kontekście aktualnych wyzwań duszpasterskich biskup nawiązał również do wypowiedzi papieża Franciszka, który zachęcał stałych diakonów do powrotu do ich pierwotnej misji, skupionej nie tyle na liturgii, co na posłudze wobec ubogich, chorych i opuszczonych. „Papież Franciszek w ostatnich latach wskazywał, by stali diakoni powrócili do ich pierwotnej posługi” – przypomniał hierarcha i wskazał, że również diakonat przygotowujący do prezbiteratu powinien być świadomy tych potrzeb. Odniósł się także do bieżącej sytuacji w Polsce, związanej z ograniczeniem nauczania religii w szkołach. „Redukcja godzin religii w szkole sprawia, że trzeba przemyśleć składowe waszego pastoralnego przygotowania do prezbiteratu w parafii praktyki diakońskiej”. Wytłumaczył, że przygotowanie duszpasterskie nie może ograniczać się jedynie do katechezy i liturgii, ale powinno obejmować również posługę miłosierdzia, szczególnie wobec najbardziej potrzebujących. Zachęcił na koniec kandydatów do refleksji nad ich gotowością do pełnienia tej wymagającej służby. „Kryteria, które wskazali Apostołowie przy wybieraniu kandydatów na diakonów, nie odnoszą się do takich czy innych zadań albo kompetencji diakona, ale do tego, jakie cechy winien mieć sługa, który jest naśladowcą Chrystusa Sługi, który nie przyszedł, aby Mu służono, ale aby służyć. Dlatego rozważajcie, czy jesteście ludźmi dobrej sławy, czy możecie powiedzieć, żeście są pełni Ducha Świętego i mądrości oraz wiary i pogłębionej modlitwy” – poprosił. Święcenia odbyły się poprzez nałożenie rąk biskupa i modlitwę. Wcześniej kandydaci na diakonów złożyli przyrzeczenia celibatu oraz posłuszeństwa biskupowi. Zobowiązali się także do codziennej modlitwy brewiarzowej. Diakoni otrzymali stułę diakońską oraz dalmatykę. Na znak posłania do głoszenia Dobrej Nowiny ordynariusz podał kandydatom do kapłaństwa księgę słowa Bożego oraz przekazał pocałunek pokoju. Dziękując na koniec biskupom, przełożonym seminarium, kapłanom i rodzicom  diakon Tadeusz Florczyk powiedział m.in.: „W tym szczególnym momencie naszego życia pragniemy najpierw podziękować Bogu w Trójcy Jedynemu za dar powołania każdego z nas. To On, w swojej nieskończonej miłości i miłosierdziu, wezwał nas do służby w Jego świętym Kościele. Od wieków znał nasze imiona, prowadził nas przez życie, kształtując serca, abyśmy mogli odpowiedzieć na Jego wezwanie. Święcenia przyjęliśmy w konkatedrze pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Maryja jest dla nas wzorem zaufania Bogu i zawierzenia Mu całego życia. Tak jak Ją przed wiekami Bóg wybrał, umiłował i obdarzył, tak również nas od wieków nosił w swoim Sercu”. Liturgię koncelebrowali biskup pomocniczy Piotr Greger, wikariusz generalny ks. Marek Studenski oraz kilkudziesięciu innych kapłanów. W świątyni modlili się m.in. alumni diecezji bielsko-żywieckiej z poszczególnych roczników, a także rodziny, przyjaciele i znajomi nowych diakonów. Podczas liturgii święcenia diakonatu przyjęli: Tadeusz Florczyk – parafia św. Bartłomieja Apostoła w Czańcu, Piotr Grabowski – parafia Najdroższej Krwi Pana Naszego Jezusa Chrystusa w Kętach Podlesiu, Szymon Janoszek – parafia św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Łodygowicach Górnych, Łukasz Kapica – parafia św. Maksymiliana Kolbego w Nowej Wsi, Sławomir Linnert – parafia św. Jozafata Kuncewicza w Marklowicach Górnych, Jan Łączak – parafia św. Franciszka z Asyżu w Bielsku-Białej Wapienicy, Mateusz Michalik – parafia św. Maksymiliana Kolbego w Bielsku-Białej Aleksandrowicach. Pierwsze w historii diecezji święcenia diakonatu w konkatedrze żywieckiej odbyły się w 1997 roku. Nowo wyświęceni diakoni rozpoczną posługę w wyznaczonych parafiach diecezji. Będą głosić Słowo Boże, udzielać chrztu, przewodniczyć modlitwom, posługiwać przy ołtarzu, asystować przy zawieraniu małżeństw i nieść pomoc ubogim, chorym i potrzebującym. Klerycy przyjmujący święcenia diakonatu wstąpili do Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej w 2020 roku. Przyjętych zostało wówczas 28 alumnów z Archidiecezji Krakowskiej oraz Diecezji Bielsko-Żywieckiej. Dzisiaj rocznik liczy 11 osób. Patronem rocznika jest święty Brat Albert. Był to czas wypełniony modlitwą, studiami na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie oraz wieloma praktykami duszpasterskimi. https://diecezja.bielsko.pl/wp-content/uploads/2025/05/swiecenia_diakonatu_2025.mp3