Parafia Św. Anny
w Ustroniu - Nierodzimiu

„Nie jest łatwo być człowiekiem wiary, ale nie jest to niemożliwe” – powiedział do oazowiczów bp Piotr Greger podczas Mszy św. w Rajczy. Kilkaset młodych osób przeżywających rekolekcje oazowe różnych stopni na terenie diecezji bielsko-żywieckiej spotkało się 12 lipca 2025 r. w rajczańskim sanktuarium Matki Bożej Kazimierzowskiej. W homilii biskup pomocniczy diecezji bielsko-żywieckiej zachęcił uczestników do traktowania hasła rocznej formacji „Powołani do misji” z pełną powagą. Podkreślił, że Ruch, oparty na odnowie biblijnej i liturgicznej, od dziesięcioleci wychowuje do dawania świadectwa, które nie jest jedynie teorią, ale konkretnym stylem życia. „Ruch Światło-Życie, zrodzony z inspiracji Ducha Świętego, ma swój charyzmat, który – zwłaszcza w Kościele polskim – przynosił i nadal przynosi wspaniałe duchowe owoce. Mówię to z pełnym przekonaniem, bo jestem człowiekiem wychowanym w tym Ruchu” – zaznaczył duchowny, który dzielił się osobistym doświadczeniem przebytej formacji, posługi animatorskiej i moderatorskiej, także podczas wakacyjnych rekolekcji. Choć – jak zauważył – liczba osób zaangażowanych w Ruch jest dziś mniejsza niż przed laty, jego misja pozostaje aktualna. „Tu nie o ilość chodzi. Ruch Żywego Kościoła, powstały dzięki zamysłowi Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego, jest odpowiedzią na znaki czasu. Jednym z nich jest konieczność świadectwa w obliczu wyzwań” – powiedział. Wezwał oazowiczów do refleksji nad konkretnymi formami realizacji powołania misyjnego po powrocie do domów i parafii. Pytał m.in. o gotowość dalszej formacji, o postawę wobec lekcji religii w szkole oraz o styl życia religijnego i sakramentalnego. „Jaką postawę przyjmiesz w czasie lekcji religii, kiedy trzeba będzie stanąć w obronie katechety i treści przez niego podawanych? Na ile chcesz prowadzić intensywne życie religijne?” – pytał. W odniesieniu do małżeństw i rodzin zachęcił do zaangażowania m.in. w Marsze dla Życia i Rodziny oraz w działania promujące ochronę życia od poczęcia. „Tych wyzwań nie trzeba szukać na siłę, one szybko zakomunikują swoją obecność” – zaznaczył, podkreślając, że kluczowe pytanie dotyczy świadomości misji i gotowości do dawania świadectwa. Wspólna modlitwa zgromadziła około 300 uczestników rekolekcji oazowych wraz ze swoimi moderatorami. Jak poinformował ks. Ryszard Piętka, diecezjalny moderator Oazy, na pierwszym turnusie wakacyjnych rekolekcji Ruchu Światło-Życie w Koszarawie odbywają się wspólne rekolekcje Oazy Nowej Drogi I i II stopnia. Z kolei trzeci stopień Oazy Nowej Drogi przeżywają młodzi ludzie w Ciścu. Pierwszy stopień Oazy Nowego Życia odbywa się w Zagórniku, a drugi stopień tej formacji – w Juszczynie. Ponadto w Rycerce Górnej odbywają się rekolekcje Oazy Rodzin z diecezji toruńskiej. Drugi turnus rekolekcji będzie miał porównywalną liczbę uczestników. Część lokalizacji pozostanie bez zmian, z wyjątkiem trzeciego stopnia Oazy Nowej Drogi, który zostanie przeniesiony z Ciśca do Żabnicy. Dzień Wspólnoty zaplanowano na 31 lipca w Rychwałdzie. Trzeci stopień Oazy Nowego Życia z diecezji bielsko-żywieckiej odbywa się w tym roku w Gdańsku, a kolejną jego odsłonę zaplanowano w Jarosławiu. https://diecezja.bielsko.pl/wp-content/uploads/2025/07/oaza_rajcza_prezentacje.mp3 https://diecezja.bielsko.pl/wp-content/uploads/2025/07/oaza_rajcza_homilia_Bp_Greger.mp3

O tym, że „nadzieja nie eliminuje życiowych trudności, ale nadaje im sens” – przypomniał ks. Adrian Trzopek w kazaniu podczas Mszy św. koncelebrowanej na Kotarzu, kolejnym szczycie, który 12 lipca 2025 r. stał się miejscem modlitwy w ramach tegorocznej „Ewangelizacji w Beskidach”. Wikariusz parafii pw. Matki Bożej Bolesnej w Jawiszowicach – os. Brzeszcze wskazał na niezbywalny charakter nadziei w życiu człowieka, na jej moc i znaczenie. Duchowny w swoim kazaniu przywołał słowa Ewangelii według św. Mateusza, w której Jezus pouczał apostołów, by „nie lękali się tych, którzy zabijają ciało”, oraz mówił o wielkiej wartości każdego człowieka w oczach Ojca. Kaznodzieja zaznaczył, że „nadzieja jest jedyną wartością, której nie można stracić – w przeciwieństwie do zdrowia, pieniędzy czy pracy – ponieważ jej utrata uniemożliwia podniesienie się z trudności”. Aby zilustrować specyficzny charakter chrześcijańskiej nadziei, odwołał się do rozbudowanej metafory górskiej wyprawy. Wędrówka w góry symbolizowała duchową pielgrzymkę, ukazując kluczowe punkty odniesienia dla nadziei. „Podobnie jak każda górska wyprawa, nadzieja zaczyna się od pragnienia czegoś większego ponad codzienność” – zaznaczył kaznodzieja i przytoczył słowa papieża Franciszka: „nadzieja to odwaga, by marzyć o Bogu i iść za Jego światłem”. Dodał również, że „nadzieja stanowi kotwicę duszy, stabilizuje w trudnych chwilach”, odwołując się do Listu do Hebrajczyków. Przypomniał, że „należy być cierpliwym w ucisku, wytrwałym w modlitwie i radosnym w nadziei”. Za św. Augustynem duchowny określił cierpliwość mianem „córki nadziei”, zaś „ucisk ukazał jako drogę do wytrwałości, doświadczenia, a w konsekwencji – nadziei”. Zdaniem kapłana „nadzieja to nie efemeryczna emocja, lecz konkretna decyzja zaufania – nawet przy braku widocznego celu”. „Słowo Boże jest lampą dla stóp i światłem na ścieżce” – dodał, cytując Psalmistę. Zapewnił, że „w obliczu trudności czy zwątpienia nadzieja wyraża się w ufności, że cel istnieje, nawet jeśli pozostaje niewidoczny”. Wyjaśnił, że „w duchowej wędrówce Bóg daje przystanki nadziei w postaci słowa, znaków, Eucharystii czy sakramentu pojednania, które umacniają wiarę – nawet gdy nic nie wskazuje na poprawę”. Kontynuując porównanie nadziei do wyprawy górskiej, duchowny podkreślił, że „nadzieja rośnie we wspólnocie – z towarzyszami, przewodnikiem: Jezusem, świętymi, Kościołem, przyjaciółmi”. „Ostatecznym celem pielgrzymowania jest osiągnięcie szczytu, czyli spotkanie z Bogiem. To zrekompensuje każdy trud i ból” – wytłumaczył,. Zakończył przesłaniem, że „źródłem mocy nadziei jest Jezus Chrystus, który sam przeszedł trudną drogę, zwyciężył i rozdał nadzieję wszystkim”. „Dusza, która nie straciła nadziei, w końcu zobaczy Boga i powie, że warto było iść – nawet przez ból – ponieważ nasza ojczyzna jest w niebie i tylko tam nie ma rozpaczy. Jest tylko pełnia miłości, którą niosła nadzieja” – dodał. Spotkanie przygotowała wspólnota formacyjno-ewangelizacyjna „Damaszek” z Żywca-Sporysza. fot. Monika Jaworska/Niedziela na Podbeskidziu

Z żalem i smutkiem informujemy, iż Bóg 10 lipca 2025 r. odwołał do wieczności, w 81. roku życia, śp. Andrzeja Borgieła — marynarza, cenionego rzeźbiarza i twórcę sztuki sakralnej, a także wielkiego przyjaciela Beskidzkiego Muzeum Rozproszonego Diecezji Bielsko-Żywieckiej. Artysta, związany z Czechowicami-Dziedzicami, w młodości ukończył Akademię Morską w Szczecinie, po której wyruszał w dalekomorskie rejsy. To właśnie podczas nich odkrył swoje artystyczne pasje — najpierw malarstwo, a następnie rzeźbę. Rezygnując z pracy na morzu dla dobra rodziny, powrócił do rodzinnych Czechowic-Dziedzic, gdzie założył własną pracownię rzeźbiarską. To w niej powstały niezwykłej urody zespoły rzeźb, które zdobią wiele kościołów w Polsce (zwłaszcza na Śląsku) i za granicą. Na terenie diecezji bielsko-żywieckiej prace Andrzeja Borgieła można podziwiać m.in. w kościołach św. Maksymiliana Marii Kolbego w Czechowicach-Dziedzicach i Oczkowie oraz w kościele Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Świnnej. Dla Beskidzkiego MuRo artysta wykonał naturalnej wielkości, ekspresyjne rzeźby św. Franciszka z Asyżu i św. Antoniego z Padwy, które znajdują się w kościele Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza w Nidku. Był człowiekiem głębokiej wiary i umiłowania Kościoła. Bardzo życzliwy, serdeczny i radosny — mimo zmagania się z chorobą, co można dostrzec także w jego twórczości, również tej podejmującej tematy świeckie. Poniżej zamieszczamy film z wywiadem przeprowadzonym w czasie powstawania Beskidzkiego MuRo, który przybliża ciekawą i twórczą osobowość zmarłego artysty: Pogrzeb śp. Andrzeja Borgieła odbędzie się w najbliższy poniedziałek, 14 lipca 2025 r., o godz. 14.00 w kościele św. Katarzyny w Czechowicach-Dziedzicach. Wieczne odpoczywanie racz mu dać, Panie…

Najnowsza medytacja ks. Marka Studenskiego na 15. Niedzielę zwykłą, 13 lipca 2025 r., koncentruje się wokół przypowieści o miłosiernym Samarytaninie. Duchowny wskazuje, jak wielką siłą jest zaradna miłość, zdolna przekraczać granice nienawiści, różnic kulturowych i społecznych. Ks. Marek przywołuje słowa papieża Benedykta XVI, który widział dzisiejszy świat jako podzielony na dwie izby – w jednej umiera się z głodu, w drugiej z przejedzenia. Ten kontrast jest punktem wyjścia do rozważania o potrzebie praktycznego miłosierdzia, które wyraża się w konkretnym działaniu. Przykładem takiej postawy jest miłosierny Samarytanin – postać z niedzielnej Ewangelii – który nie tylko opatrzył rany pobitego, ale zatroszczył się o niego do końca, wykazując się troską i zaradnością. Kaznodzieja przywołuje także osobiste historie i przykłady. Wszystkie ilustrują tę postawę miłości: siostry od Matki Teresy, które z nadmiaru jedzenia przygotowują żywność dla biednych – dla bogatych to przysmaki, dla ubogich – szansa na przeżycie; ks. Jan Bosko, który potrafił dostrzec dobro nawet w zaniedbanym, opuszczonym dziecku, które nie umiało nic – oprócz gwizdania – i właśnie na tym zbudował jego rozwój; ks. Hugh O’Flaherty, bohaterski  kapłan z czasów II wojny światowej, który ratował Żydów i uciekinierów w Rzymie, a po wojnie regularnie odwiedzał swojego byłego oprawcę w więzieniu, aż ten nawrócił się i przyjął chrzest. Ks. Marek zachęca na koniec, by spojrzeć na scenę nie z punktu widzenia Samarytanina, lecz pobitego Żyda, który musi przyjąć pomoc od wroga. To obraz wielu ludzi, którzy dziś odrzucają Chrystusa, choć On już ich odkupił. Kapłan wzywa do modlitwy za tych, którzy jeszcze nie rozpoznali w Jezusie swojego Zbawiciela – by, jak kiedyś on sam, uratowany z nurtu rzeki przez nieznajomego, zobaczyli Tego, który podał im rękę i ocalił życie.

Prymicyjną Mszę św. odprawił 9 lipca 2025 r. w Domu Seniora „Paraiso” w Brennej ks. Bartosz Mikrut, neoprezbiter pochodzący z parafii w Wieprzu koło Andrychowa. Jak wyjaśnił kapelan Domu ks. Jerzy Kajzar, Eucharystia była sprawowana z formularza Mszy za chorych. Podczas modlitwy uczestnicy prosili Boga słowami z kolekty: „Boże, Twój Syn dźwigał nasze boleści i objawił nam tajemniczą wartość cierpienia, wysłuchaj nasze prośby za chorych i spraw, aby pamiętali, że należą do tych, którym Ewangelia obiecuje pociechę, i czuli się zjednoczeni z Chrystusem cierpiącym za zbawienie świata”.  Zdaniem ks. Kajzara, te słowa nabrały szczególnego znaczenia w miejscu, gdzie codzienność mieszkańców naznaczona jest trudem choroby i starości. W kazaniu ks. Bartosz Mikrut, odwołując się do Ewangelii o rozesłaniu Apostołów (Mt 10, 1-7), podkreślił, że Chrystus powołał tych, których sam wybrał – znając ich ograniczenia i historię życia. „Każdy z Apostołów otrzymał drugą szansę i został uzdolniony do głoszenia Dobrej Nowiny. Tak samo i my możemy pozwolić Bogu, by przemieniał nasze serca i napełniał je siłą” – zaznaczył neoprezbiter. „Choć kaplica Domu Seniora nie była w stanie pomieścić wszystkich mieszkańców, a wielu z nich uczestniczyło duchowo, pozostając w swoich pokojach ze względu na stan zdrowia, to jednak atmosfera radości była wyczuwalna w całym budynku. Modlitwa i obecność Chrystusa w Eucharystii stają się dla pensjonariuszy ogromnym darem i źródłem nadziei, które umacniają ich w codziennym zmaganiu się z cierpieniem i samotnością” – podsumował ks. Kajzar. „To dla mnie ogromne przeżycie i wielka radość. Czuję, że Bóg przez młodego kapłana na nowo dotknął mojego serca. Obiecuję swoją modlitwę i ofiarowanie cierpień za kapłanów” – przyznała pani Jadwiga, jedna z mieszkanek. W imieniu mieszkańców i pracowników Domu Seniora kapelan podziękował ks. Bartoszowi za obecność i życzył mu, aby modlitwa i cierpienie osób chorych były dla niego źródłem umocnienia i radości w posłudze kapłańskiej. fot. Dom Seniora „Paraiso”

W sanktuarium Matki Bożej Kazimierzowskiej w Rajczy 6 lipca 2025 r. odbyły się uroczystości związane z 8. rocznicą koronacji cudownego wizerunku Maryi. Eucharystii przewodniczył biskup pomocniczy diecezji bielsko-żywieckiej Piotr Greger, który w homilii podkreślił, że Ewangelia domaga się konkretnego świadectwa i nie może być przechowywana jak cenny depozyt w sejfie. Mieszkańcy Rajczy dziękowali Bogu za 356 lat obecności cudownego wizerunku Matki Bożej Kazimierzowskiej – Królowej Beskidów i Pani Rajczańskiej. Nawiązując do fragmentu Ewangelii o rozesłaniu uczniów (Łk 10,1–12), hierarcha wskazał, że każdy uczeń Chrystusa ma udział w misji głoszenia Dobrej Nowiny. „Zadaniem uczniów nie jest analizowanie sytuacji i ocena gotowości świata na przyjęcie Ewangelii. Ich zadaniem – naszym zadaniem – jest iść i głosić” – zaznaczył. Dodał, że chrześcijanin nie głosi siebie, lecz Tego, który posyła. „Nie jesteśmy właścicielami Ewangelii, jesteśmy jej sługami. Nie możemy jej zatrzymać dla siebie” – mówił kaznodzieja. Biskup Greger przypomniał, że Jezus rozesłał uczniów „po dwóch”, ponieważ „Ewangelia nie rozwija się w pojedynkę – potrzebna jest wspólnota, relacja, obecność”. Podkreślił, że „dzielenie się wiarą zaczyna się nie od mówienia, ale od słuchania, od bycia z drugim człowiekiem”. Maryję – obecną w Rajczy w wizerunku Kazimierzowskim – wskazał jako wzór cichej, pełnej obecności i wytrwałości: „Od zwiastowania aż po krzyż i Wieczernik – Maryja jest i słucha. To Jej styl ewangelizacji – bez słów, a jakże skuteczny”. „Wpatrzeni w obraz Maryi Kazimierzowskiej obecny w rajczańskim kościele, uczmy się od Niej realizacji wskazań dających możliwość bycia ewangelizatorami na miarę świadków. Pole do działania jest szerokie i otwarte, począwszy od naszych wspólnot rodzinnych, miejsc nauki i pracy, po wszystkie środowiska, gdzie człowiek spędza na co dzień czas, także ten wakacyjny” – zachęcił. „Jezus chce, abyśmy byli ciągle nie w defensywie, ale w ofensywie. Nie trzeba wciąż przepraszać za to, że się jest katolikiem. Nie trzeba ciągle tłumaczyć, że nie jest się z epoki średniowiecznej, cokolwiek to oznacza, chować głowy w piasek, bo mamy współcześnie złą prasę. Jesteśmy obecni w świecie i mamy być swoistą awangardą. Pan Jezus wzywa nas dzisiaj, byśmy, wyzbywszy się wszelkich lęków oraz kompleksów wobec współczesnego świata i jego modelu życia, mówili jasno i zdecydowanie o tym, co stanowi rdzeń Dobrej Nowiny, że do wszystkich przybliżyło się królestwo niebieskie” – zakończył. Po Mszy biskup udzielił specjalnego błogosławieństwa dzieciom oraz matkom oczekującym potomstwa. Z kolei przedstawiciele bielskiego Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta zbierali ofiary na pomoc osobom bezdomnym z Bielska i okolicy, którym na co dzień pomagają wydając obiady, prowadząc łaźnię dla bezdomnych czy zapewniając im noclegi. Z tej okazji przy sanktuarium w Rajczy zorganizowano specjalny festyn pod nazwą „Albertowska Trasa Dobra”. Uroczystości rocznicowe nawiązywały do wydarzenia sprzed ośmiu lat, kiedy 1 lipca 2017 r. biskup Roman Pindel dokonał uroczystej koronacji maryjnego wizerunku koronami pobłogosławionymi przez papieża Franciszka. Był to znak potwierdzenia wielowiekowego kultu obrazu, zwanego Kazimierzowskim.