Parafia Św. Anny
w Ustroniu - Nierodzimiu

W piątek 7 czerwca 2024 roku, w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, a w wigilię wspomnienia Niepokalanego Serca Matki Bożej, wierni parafii dekanatu czechowickiego zawierzyli się Maryi Niepokalanej. Najpierw sprawowana była Msza Święta w kościele p.w. św. Andrzeja Boboli (u xx. jezuitów) w Czechowicach Dziedzicach, pod przewodnictwem ks. dra Marka Studenskiego, przy udziale licznie zgromadzonych członków parafii tego dekanatu. Najświętszą Ofiarę koncelebrowali księża jezuici oraz proboszczowie i wikarzy z tych wspólnot. W kazaniu ksiądz Marek Studenski wskazywał na powierzenie się Maryi jako najpewniejszy sposób na zjednoczenie z Chrystusem i z Nią samą, jako wzór do naśladowania w służeniu Zbawicielowi. Później uczestnicy tego nabożeństwa, przeszli w uroczystej procesji z Najświętszym Sakramentem, do kościoła p.w. Królowej Polski w Czechowicach-Dziedzicach. Tam odśpiewano najpierw akty przebłagalne, przed Chrystusem, wystawionym na ołtarzu w monstrancji. Następnie, przedstawiciele ośmiu stanów: dzieci, młodzież, rodziny, kobiety, mężczyźni, pracujący, sprawujący władze w mieście i gminie, a na koniec ks. dziekan Jerzy Ryłko wraz kapłanami – każdy specjalnym aktem, klęcząc przed obrazem Królowej Polski, oddali się Maryi Niepokalanej i społeczność tej ziemi. Podniosłą i głęboko przeżywaną przez uczestników, uroczystość, zakończyło gromkie odśpiewanie Te Deum, Boże coś Polskę i Apelu Jasnogórskiego. Na koniec wiernym, wychodzącym ze świątyni, ukazała się na niebie tęcza- znak odnowienia Przymierza między Bogiem a ludźmi i znak Jego łaskawości i pokoju. Przygotowania bezpośrednie do Oddania Niepokalanej dekanatu trwały dwa miesiące i obejmowały m.in. głoszenie w kościołach okolicznościowych kazań wprowadzających w zawierzenie Matce Bożej, czytanie na nabożeństwach majowych fragmentów „Traktatu o doskonałym nabożeństwie do najświętszej Maryi Panny” św. Ludwika de Monfort, a także przeprowadzenie w poszczególnych parafiach dekanatu – adoracji Najświętszego Sakramentu w ramach tzw. Jerycha różańcowego. Bardzo cennym elementem wprowadzenia w głębsze przeżywanie relacji z Matką Jezusa, były kazania ks. Krzysztofa Sochackiego (duchowego opiekuna maryjnych grup zawierzeniowych, głoszącego przez Internet rekolekcje „Oddanie 33”), które wygłosił podczas odpustu w parafii p.w. Wspomożenia Wiernych. Kazanie to i inne materiały są umieszczone na stronie internetowej tej parafii. Za wszystkie łaski, które zostały nam obficie udzielone przez to dzieło: Bogu niech będą dzięki! Ks. Jerzy Ryłko

W niedzielę 9 czerwca 2024 roku zmarł Ksiądz Kanonik Marian Brańka, proboszcz parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Zebrzydowicach oraz dziekan dekanatu strumieńskiego. Ksiądz Marian Brańka urodził się w roku 1955 w Oświęcimiu. Święcenia prezbiteratu przyjął w Archidiecezji Katowickiej w 1981 roku. Posługiwał jako wikariusz w parafiach: Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Orzeszu, Matki Bożej Uzdrowienia Chorych w Orłowcu, Matki Sprawiedliwości Społecznej w Opatowicach, Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Wiśle oraz Świętego Bartłomieja w Koniakowie. W roku 1993 został mianowany administratorem a następnie proboszczem parafii Podwyższenia Krzyża Świętego na Kubalonce. W roku 1996 został mianowany proboszczem parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Ustroniu Lipowcu. od 2006 roku pełnił posługę duszpasterską jako proboszcz parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Zebrzydowicach. Pogrzeb Śp. Księdza Kanonika Mariana Brańki odbędzie się w dniach: Czwartek, 13 czerwca 2024 r, Kościół Wniebowzięcia NMP w Zebrzydowicach 18:00 – Wprowadzenie do Kościoła i Msza święta pod przewodnictwem Biskupa Romana Pindla Po Mszy świętej czuwanie przy zmarłym do godziny 21:00 Piątek, 14 czerwca 2024 r., Kościół Wniebowzięcia NMP w Zebrzydowicach 11:00 – Czuwanie przy zmarłym 14:00 – Msza święta pod przewodnictwem Biskupa Piotra Gregera Po Mszy świętej odprowadzenie na cmentarz parafialny w Zebrzydowicach. Wieczne odpoczywanie racz Mu dać Panie….

Dwóch proboszczów dołącza do Stowarzyszenia „Dziedzictwo św. Jana Sarkandra” Dwóch proboszczów – ks. Witold Grzomba ze Skoczowa oraz ks. dr Andrzej Wołpiuk z cieszyńskiego Mnisztwa – wstąpiło do Stowarzyszenia „Dziedzictwo św. Jana Sarkandra”. Wydarzenie to było miłym akcentem walnego zebrania, które ostatnio odbyło się w Cieszynie. Zebranie było okazją do zaprezentowania działań i dokonań zarządu Stowarzyszenia, w którego placówkach oświatowych uczy się łącznie 664 uczniów. Stowarzyszenie „Dziedzictwo św. Jana Sarkandra” – Nowe Inicjatywy i Sukcesy Stowarzyszenie „Dziedzictwo św. Jana Sarkandra” kontynuuje swoje dynamiczne działania, realizując nowe inicjatywy. Aktualnie Stowarzyszenie podejmuje zaangażowanie w realizację swoich celów, obejmujących cztery główne obszary działalności: edukacyjny, kulturalny, wydawniczy oraz charytatywny. Nowe Inwestycje Edukacyjne Najważniejszą inwestycją w bieżącym roku było otwarcie żłobka „Niebiańska Kraina” przy Placu Dominikańskim w Cieszynie, który uzupełnia istniejące już placówki edukacyjne, takie jak przedszkola, szkoły podstawowe i liceum katolickie. W ramach działalności edukacyjnej, Stowarzyszenie organizuje różnorodne warsztaty – od artystycznych i kreatywnych, przez plastyczne i muzyczne, po warsztaty z pieczenia i dekorowania ciast oraz hodowli ptaków i drobnego inwentarza. Aktywność Kulturalna Stowarzyszenie intensywnie działa także na polu kulturalnym, organizując przedstawienia teatralne oraz inne wydarzenia artystyczne. Bardzo owocna na tym polu jest współpraca z Cieszyńskim Ośrodkiem Kultury – Dom Narodowy w Cieszynie. Dzięki temu uczniowie oraz lokalna społeczność mają okazję do obcowania z kulturą na najwyższym poziomie. Dynamiczna Działalność Wydawnicza W ramach działalności wydawniczej, jednym z najbardziej rozpoznawalnych owoców jest modlitewnik, który otrzymują dzieci w diecezji bielsko-żywieckiej. Do tej znanej pozycji dołączyła teraz książka ks. Karola Tomali, wydana specjalnie na jubileusz, poświęcona poznaniu zwyczajów religijnych kultywowanych przez mieszkańców Śląska Cieszyńskiego. Dodatkowo, całkowicie nową publikacją jest książka ks. dr. Piotra Góry „Pastoralno-teologiczny status sanktuarium w przestrzeni życia religijnego diecezji”, która wzbudziła duże zainteresowanie wśród wiernych i środowisk akademickich. Stowarzyszenie „Dziedzictwo św. Jana Sarkandra” w tym roku z sukcesem wprowadziło do sprzedaży unikatowy zegar ścienny, stworzony z okazji jubileuszu stowarzyszenia. Nasz zegar jest nie tylko pięknym dodatkiem do wnętrza, lecz również symbolem duchowego wymiaru. Każdy zakupiony egzemplarz to bezpośrednie wsparcie dla realizacji naszych celów statutowych. Dzięki pomocy kanału Szklanka Dobrej Rozmowy z Youtube zegar trafił do wielu osób z całej Polski oraz z zagranicy (Kanada, USA, Niemcy). Zaangażowanie Charytatywne Nieodzowną częścią działalności Stowarzyszenia jest działalność charytatywna. Organizowane są liczne kiermasze i zbiórki, z których dochód przeznaczany jest na wsparcie uczniów oraz innych osób potrzebujących. Przykładem jest akcja „Pompujemy dla Dawida”, mająca na celu zbieranie funduszy na leczenie i rehabilitację Dawida, a także liczne zbiórki na leczenie i rehabilitację osób chorych, wspieranie rodzinnych domów dziecka oraz pomoc chorym dzieciom i obywatelom Ukrainy. Dodatkowo, uczniom placówek Stowarzyszenia przyznawane są stypendia naukowe, a najzdolniejszych zwalnia się z opłat czesnego. Nauczyciele również nie zostają pominięci – ich potrzeby doskonalenia zawodowego są zaspokajane poprzez zakup nowego sprzętu komputerowego oraz innych specjalistycznych pomocy dydaktycznych. Ekipa zainspirowana do działania Aktualnie zarząd Stowarzyszenia jest bardzo zaangażowany w rozwój i promocję organizacji, stawiając na innowacje i aktywne działania w każdym z czterech głównych obszarów swojej działalności. Dzięki ich wysiłkom, Stowarzyszenie „Dziedzictwo św. Jana Sarkandra” nieustannie się rozwija, oferując wsparcie edukacyjne, kulturalne, wydawnicze i charytatywne, co czyni je niezwykle ważnym elementem społeczności lokalnej. Przed nami wiele zadań i celów jakie sobie stawiamy serdecznie zapraszamy osoby które chcą razem z nami budować nową dobrą jakość. W tym roku Stowarzyszenie „Dziedzictwo św. Jana Sarkandra” przygotowało specjalną odznakę „Przyjaciela Dziedzictwa”. Odznaczenie to zostało przyznane osobom szczególnie zaangażowanym w rozwój i propagowanie misji Stowarzyszenia. xr:d:DAExH5B2DEY:970,j:1443810471826884208,t:23102209

O tym, jak ważne jest to, by nie zniechęcać się w obliczu napotykanych trudności przypomina ks. Marek Studenski w najnowszej medytacji na 10. Niedzielę zwykłą, 9 czerwca 2024 r. Za św. Pawłem powtarza, że obecne cierpienia stanowią niewielkie utrapienia, które przygotowują nas na nieskończoną chwałę, jaka nas czeka. Kapłan ilustruje swoją myśl kilkoma historiami. Tomasz Edison, pomimo wielokrotnych niepowodzeń w wynajdywaniu baterii, nie poddał się i ostatecznie osiągnął sukces. Kiedy jego laboratorium spłonęło, zamiast się załamać, natychmiast przystąpił do odbudowy. Duchowny przywołuje historię słynnego eksperymentu z piankami marshmallow. Wynika z niego, że dzieci, które potrafiły odroczyć nagrodę, miały w dorosłym życiu większe sukcesy. „To przekłada się na nasze duchowe życie – warto czekać na większe nagrody od Boga” – brzmi konkluzja autora rozważań. Z kolei mieszkańcy Enterprise w Alabamie, po zniszczeniu plantacji bawełny przez szkodniki, przeszli na uprawę orzeszków ziemnych, co przyniosło im jeszcze większe zyski. W ten oto sposób trudności stały się dla nich błogosławieństwem. „Okazało się, że ta próba, te doświadczenia z bawełną, były dla nich twórcze. Trzy razy wszystko stracili, ale nagroda, która ich czekała, była o wiele wspanialsza. Co więcej, w tym miasteczku Enterprise, w centrum miasta, do dziś stoi pomnik rolnika pospolitego. Oni dziękują Bogu za tego szkodnika, za tego małego robaczka, który zniszczył im plony bawełny, bo dzięki temu odkryli coś o wiele cenniejszego. I czy to się nie sprawdza w naszym życiu?” – pyta kapłan. „Jeszcze raz przeczytajmy to zdanie z dzisiejszego Listu świętego Pawła do Koryntian. Nie zniechęcajmy się. Chociaż niszczeje nasz człowiek zewnętrzny, jednak człowiek wewnętrzny się rozwija i te niewielkie cierpienia obecnego czasu przygotowują, a nawet produkują – greckie słowo – bezmiar przyszłej chwały, która nas czeka. To zdanie musi być rzeczywiście ważne, skoro zostało utrwalone na kamieniu w tym miejscu, gdzie święty Paweł spotkał się z mieszkańcami Koryntu” – kończy ks. Marek. W podcaście „Dopowiedzenia historyka” ks. Tomasz Chrzan opowiada, jak po zajęciu Państwa Kościelnego w 1870 roku papież ogłosił się „więźniem Watykanu”. „Do czasu utworzenia Państwa Watykańskiego w 1929 roku na tronie św. Piotra zasiadało pięciu papieży” – przypomina duchowny.  

„Spoglądając w Serce Jezusa uczymy się prawdziwego sensu życia, swojego przeznaczenia i wartości istnienia” – podkreślił ks. prałat Paweł Ptasznik, rektor kościoła pw. św. Stanisława w Rzymie podczas uroczystości odpustowych 7 czerwca 2024 r. w kęckiej parafii NSPJ na Osiedlu. Przewodniczący rady administracyjnej Fundacji Jana Pawła II przywołał papieża Benedykta XVI, który mówił o „cywilizacji Serca Chrystusa”, jaka może powstać na ruinach nienawiści i przemocy, choć napotyka na wiele oporów. W homilii, jaką duchowny głosił podczas piątkowych uroczystości w kościele w Kętach duchowny wskazał na Serce Jezusa jako źródło Bożej miłości i zbawienia. Zachęcił do refleksji nad tym, jak Serce Jezusa, będące zarówno ludzkim, jak i boskim, bije nieskończoną miłością do człowieka. Przywołał myśl św. Jana Pawła II o tym, że w Sercu Jezusa mieszka odwieczna Miłość, która objawiła się światu. „Pomyślcie, Bóg wyznał swoją miłość człowiekowi przez ludzkie życie, ludzkie słowa, ludzkie czyny i ludzką śmierć Chrystusa. W Jego Najświętszym Sercu wypisane są nasze imiona, nasza tożsamość, prawda o nas samych” – dodał. „Czy nasze serce jest otwarte na Jego miłość i gotowe do dzielenia tej miłości z tymi, którzy są wokół nas? To nie jest pytanie o sentyment, to jest pytanie o fundament naszej religijności. Papież Paweł VI powiedział: Dziś trzeba mieć serce wielkie, serce otwarte, serce, które bierze swoją miarę z Serca Chrystusa. Każdy z nas potrzebuje przecież jakiegoś centrum, jakiegoś punktu odniesienia, źródła prawdy i dobra, z którego możemy czerpać w zmieniających się różnych sytuacjach, okolicznościach i trudach codzienności” – wyjaśnił. „Każdy z nas, kiedy przystaje w ciszy, potrzebuje poczuć nie tylko bicie własnego serca, ale o wiele bardziej pulsowanie tej niezawodnej obecności, obecności Chrystusa, serca świata. Spoglądając w to serce świata, człowiek uczy się poznawać prawdziwy i jedyny sens własnego życia, uczy się swojego przeznaczenia, rozumienia wartości swojego istnienia i prawdziwie chrześcijańskiego życia” – zaznaczył i zacytował słowa Benedykta XVI: „Tak oto na ruinach nienawiści i przemocy będzie mogła powstać cywilizacja Serca Chrystusa. Jest to prawdziwe zadośćuczynienie, którego oczekuje Serce Zbawiciela”. „Niestety, jak dobrze wiemy, ta cywilizacja serca Jezusowego napotyka dzisiaj na wiele oporów z naszej strony” – skonstatował ks. Ptasznik. Przytoczył Tomasza à Kempis i jego uwagę o tym, że wielu ludzi chce korzystać z dobrodziejstw, które daje Jezus, ale niewielu jest gotowych cierpieć z Nim. Powtórzył, że świat potrzebuje dobrych serc, w których zamieszkuje Chrystus. „Czasami nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy, że w dobie, gdy wirtualne społeczności zabijają osobiste relacje, gdy fałszywa troska o prywatność zamyka nas w samotności, a kłótnie i gniew niszczą relacje społeczne, człowiek, ten tuż obok nas, szuka serca, odrobinę ciepła, zrozumienia, miłości” – powiedział. Nawiązując do wezwania z Litanii do Najświętszego Serca Pana Jezusa kaznodzieja podkreślił, że człowiek odnajduje w tym Sercu upodobanie Ojca. „Dlatego dziękujmy za otwarte Serce Jezusa, miejsce Bożego upodobania w każdym i w każdej z nas” – zakończył kapłan. Ks. Paweł Ptasznik ma 62 lata, urodził się w Węgrzcach Wielkich, święcenia kapłańskie przyjął w 1987 r. w Krakowie. Jest księdzem archidiecezji krakowskiej, doktorem dogmatyki, absolwentem Papieskiego Uniwersytetu „Gregorianum” w Rzymie. Był ojcem duchownym Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej. W 1996 r. zaczął pracę w watykańskim Sekretariacie Stanu. Był jednym z najbliższych współpracowników Jana Pawła II i Benedykta XVI. https://diecezja.bielsko.pl/wp-content/uploads/2024/06/ks_Ptasznik_odpust-NSPJ_Kety_7_06.mp3

– Zawsze, jeśli absolutyzujemy tylko jakiś jeden wymiar, to coś będzie nie tak. W chrześcijańskiej perspektywie dojrzałość duchowości to pewna równowaga – mówił cieszyński franciszkanin o. Wit Chlondowski OFM w czasie wykładu „Zdrowa i chora duchowość, czyli w jakiego Boga nie wierzą ateiści”, który 6 czerwca 2024 r. w krakowskiej kawiarni Pola Dialogu został zorganizowany przez Fundację Fala Życia. Na początku swojego wykładu o. Wit Chlondowski OFM zwrócił uwagę, że sfera duchowa jest życiodajnym źródłem, o ile jest zdrowa. Podkreślił, że Bóg ma w tej kwestii dobry plan, ale człowiek zawsze może go wypaczyć. Jako przykład podał pobożnych faryzeuszów, którzy przestrzegali prawa, a Jezus im zarzucał, że nie znali Ojca. Niezdrowa pobożność jest wytykana zarówno przez proroków Starego Testamentu, jak i przez św. Pawła, który kieruje swoje uwagi do wspólnot chrześcijańskich. Franciszkanin zaznaczył, że patologie duchowości można podzielić na takie, które zaniedbują Boże objawienie, czyli „mieszają wszystko ze wszystkim”, np. New Age; zaniedbują wymiar ludzkich relacji – „duchowość, która nie wyraża się w sferze psychicznej relacji ludzkiej będzie niezdrowa”, zaniedbują rolę rozumu; zaniedbują wymiar cielesny. – Zawsze, jeśli tylko jakiś jeden wymiar absolutyzujemy, to coś będzie nie tak. W chrześcijańskiej perspektywie dojrzałość duchowości to pewna równowaga – mówił o. Wit Chlondowski dodając, że patologie duchowości tak łatwo się przyjmują, bo dają ułudę łatwego chrześcijaństwa. – Zdrowa duchowość jest integralna – jest rozumna i relacyjna, jest biblijna, ale też bazuje na naturze i przekracza ją; jest przeżywana w ciele i w emocjach. Potrzebujemy całej Ewangelii – nie tylko jednego zdania z Ewangelii, nie tylko jednego wymiaru – mówił franciszkanin zwracając uwagę, że patologiczna duchowość, często oparta na prywatnych objawieniach, proponuje zwykle jedną czynność, która przynosi rozwiązanie wszystkich problemów. Zakonnik zaznaczył, że taki rodzaj duchowości jest oparty na lęku. – Mam w sobie dużo lęku, więc szukam stuprocentowych metod. Zrobię to i to i wszystko się skończy. A Pan Jezus uczy inaczej: „chwyć mnie za rękę i zacznij żyć ze mną codziennie, zmagaj się ze swoim lękiem, ale ze mną” – wyjaśniał prelegent. Podkreślił, że zdrową duchowość można streścić do przykazania miłości, które zawiera trzy wymiary – miłość Boga, bliźniego i samego siebie. Zaznaczył, że często zapomina się o kochaniu samego siebie, co wyraża się m.in. w trosce o należyty odpoczynek. Zwrócił uwagę, że nie da się też kochać Boga bez nauczenia się budowania relacji z ludźmi. Zauważył, że zdrowa wiara nie boi się paradoksów. Biblia mówi o Bogu, że jest święty, czyli całkiem inny – inny niż świat i wszystkie stworzenia, a z drugiej strony jest bardzo bliski – jest bliżej niż człowiek samego siebie, bo mieszka w nim. W zdrowej duchowości jest jedno i drugie – człowiek powinien kochać Boga, mówić do Niego „Tatusiu”, ale z drugiej powinien mieć gotowość upaść na twarz przed Jego majestatem, zachować pewną bojaźń, której nie należy utożsamiać ze strachem. – To zdrowe napięcie, ten paradoks tego napięcia, że jest to i to, sprawia, że moja relacja z Bogiem jest autentyczna – zapewniał o. Wit Chlondowski, wskazując na przykłady innych paradoksów, jakimi mogą być: posłuszeństwo Kościołowi i posłuszeństwo własnemu sumieniu, kerygmat i katecheza, wiara i rozum, tradycja i ciągła zmiana, wymiar hierarchiczny w Kościele i charyzmatyczny, sprawiedliwość i miłosierdzie, łaska i zasługi, uzdrowienie i cierpienie. – Te paradoksy pomagają nam odkryć, gdzie jest złoty środek – mówił wikariusz katowickiej prowincji franciszkanów. Wśród najpopularniejszych patologii duchowości wskazał fideizm, czyli wiarę odciętą od rozumu, którą często charakteryzuje silna obrzędowość. Zaznaczył, że ważne dla zdrowej duchowości jest odkryć, że „łatwo wierzyć w to, co jest blisko naszego stanu emocjonalnego” – osoby, które mają np. tendencje lękowe, łatwo będą przyjmowały lękowy przekaz wiary. Inna typowa patologia to magiczne myślenie, które przejawia się w różnych zabobonach dających poczucie bezpieczeństwa; jakiś rytuał ma przynosić sprawczość do tego stopnia, że nawet Bóg musi temu podlegać. Franciszkanin zwrócił uwagę też na przeakcentowanie objawień prywatnych. – Jest ogromne pragnienie szukania czegoś, co jest nadnaturalne. Pan Bóg może w drobny sposób dawać nam znać, ale tutaj próbujemy doszukiwać się w przesadny sposób tego, co jest nadzwyczajne. Ewangelia nam nie wystarcza – mówił prelegent. Do patologii duchowości zaliczył także fundamentalizm biblijny, zakładający, że Biblia – poza kwestiami wiary i moralności – jest nieomylna także pod względem historycznym, geograficznym czy naukowym. O. dr Wit Piotr Chlondowski jest franciszkaninem, doktorem teologii dogmatycznej, duszpasterzem Wspólnoty i Szkoły Nowej Ewangelizacji „Zacheusz” w Cieszynie, wykładowcą WSD w Katowicach Panewnikach. Specjalizuje się w dziedzinach: pneumatologia, teologia charyzmatów i objawień prywatnych, nowe ruchy kościelne, teologia Josepha Ratzingera, ekumenizm. Wykład „Zdrowa i chora duchowość, czyli w jakiego Boga nie wierzą ateiści” o. dr. Wita Chlondowskiego OFM, który odbył się w czwartek w krakowskiej kawiarni Pola Dialogu był spotkaniem inauguracyjnym Fundacji Fala Życia, której jednym z celów jest promocja zdrowia psychicznego i fizycznego poprzez zwiększanie świadomości społecznej. Tekst: KAI