Parafia Św. Anny
w Ustroniu - Nierodzimiu

Zapraszamy na niecodzienne wydarzenie, które odbędzie się 17 maja 2025 r. w Cavatina Hall w Bielsku-Białej. W godzinach 9:00-14:00 wszyscy zainteresowani będą mogli zagłębić się w duchowość Maryjną i znaleźć inspirację dla swojej drogi wiary. Wydarzenie, wpisujące się w Rok Jubileuszowy, jest skierowane do każdego. W szczególności zapraszamy tych, którzy aktywnie formują swoją wiarę, takich jak animatorki i animatorzy Dzieci Maryi, lektorzy, członkowie oazy młodzieżowej czy też oazy rodzin, róże różańcowe itp. Nie zamykamy się jednak na osoby, które dopiero poszukują swojej ścieżki w relacji z Bogiem. Wierzymy, że Magnificat może stać się dla nich punktem zwrotnym – miejscem, gdzie odkryją, że wzorem do naśladowania i przewodniczką w tej duchowej podróży może być właśnie Maryja. Wydarzenie, którego współorganizatorem jest Diecezja bielsko-żywiecka rozpocznie się uroczystym odśpiewaniem Akatystu ku czci Bogurodzicy – starożytnego hymnu wychwalającego Matkę Bożą, który stanowi piękne świadectwo wiary i tradycji chrześcijańskiej. Inspirujący prelegenci wydarzenia Podczas Magnificat uczestnicy będą mieli możliwość wysłuchania wyjątkowych prelegentów. Wśród zaproszonych gości znaleźli się czterej znani duchowni, którzy swoją działalnością docierają do szerokiego grona wiernych i inspirują do głębszego przeżywania wiary. o. Tomasz Nowak OP – dominikanin, ceniony kaznodzieja, który słynie z charyzmatycznego sposobu głoszenia Ewangelii. Jest autorem wielu rekolekcji i konferencji, które przyciągają rzesze słuchaczy. Jego słowa pełne są życiowej mądrości, a jednocześnie humoru, który sprawia, że nauki stają się przystępne i angażujące. o. Paweł Kowalski SJ – jezuita, którego pasją jest formacja młodzieży i pomaganie młodym ludziom w odnalezieniu swojego miejsca w Kościele. Jego wystąpienia poruszają tematy duchowości ignacjańskiej oraz praktycznego zastosowania wiary w codziennym życiu. Znany jest z umiejętności łączenia głębokich treści teologicznych z rzeczywistością młodego pokolenia. ks. Rafał Główczyński SDS, czyli „ksiądz z osiedla”, to duchowny, który aktywnie działa w mediach społecznościowych, docierając do ludzi młodych i tych, którzy często czują się zagubieni w wierze. Jego autentyczność i prosty język trafiają do każdego, a jego świadectwo życia inspiruje do nawiązywania głębszej relacji z Bogiem. ks. Kamil Kuchejda – Diecezjalny Duszpasterz Młodzieży, znany ze swojego zaangażowania w pracę z młodymi ludźmi. Organizuje rekolekcje, spotkania formacyjne i wydarzenia religijne, które pomagają młodzieży budować silną więź z Kościołem. Jego nauki koncentrują się na bliskości Boga w codziennym życiu i na tym, jak młodzi mogą odnaleźć się we wspólnocie wierzących. Nie przegap tego wyjątkowego wydarzenia! Wydarzenie Magnificat to wyjątkowa okazja do spotkania się we wspólnocie, modlitwy oraz refleksji nad duchową drogą w dzisiejszym świecie. Dzięki zaangażowaniu organizatorów i wsparciu medialnemu ze strony stacja7.pl oraz niedziela.pl, wydarzenie ma szansę dotrzeć do szerokiego grona odbiorców i stać się istotnym punktem na mapie religijnych inicjatyw. Bilety na Magnificat są dostępne już od 39 zł na platformach magnificat.animamea.pl, kupbilecik.pl oraz biletyna.pl. Więcej informacji można znaleźć na stronie magnificat.animamea.pl.

W medytacji na 4. Niedzielę Wielkanocną, zwaną Niedzielą Dobrego Pasterza, ks. Marek Studenski zwraca uwagę na to, jak bardzo Kościół i świat potrzebują dziś prawdziwych pasterzy. Punktem wyjścia jest obraz Jezusa jako Dobrego Pasterza, który zna swoje owce, a one znają Jego. Kapłan zwraca uwagę, że to poznanie nie jest tylko zewnętrzne, powierzchowne – to relacja głęboka, oparta na miłości i wzajemnym zaufaniu. Ks. Studenski przyznaje, że w naszych czasach ten ideał pasterza jest poddany próbie. W tym kontekście wskazuje, że dzisiejszy człowiek potrafi wyczuć, czy duszpasterz naprawdę się nim interesuje, czy tylko odgrywa swoją rolę. Duchowny podkreśla, że prawdziwy pasterz pozostaje w pamięci ludzi na długo – nawet po śmierci. Przykładem jest wspomniany przez niego ks. Jan Marszałek. Przypomina, że w naszej diecezji trwa proces beatyfikacyjny tego kapłana, a do sądu biskupiego nieustannie napływają kolejne świadectwa. „Zgłaszają się nowi świadkowie, którzy z głębokim przekonaniem opowiadają o świętości tego kapłana. A przecież był zwyczajnym, wiejskim proboszczem w Łodygowicach. Nie przestaję się dziwić: co takiego robił i mówił ksiądz Jan Marszałek, że tylu ludzi daje o nim tak poruszające świadectwa? Był przecież człowiekiem prostym, normalnym, przeciętnym duszpasterzem” – zasatnawia się i stwierdza, że tajemnica jego świętości tkwi właśnie w zwykłości i prostocie tego człowieka. „Przypomina mi się, co św. Maksymilian Maria Kolbe powiedział o o. Wenantym Katarzyńcu – że był to prosty zakonnik, który w sposób nadzwyczajny potrafił czynić zwyczajne rzeczy. Zapytałem ks. prof. Stanisława Mieszczaka, który prowadzi ten proces beatyfikacyjny na poziomie diecezjalnym: w czym tkwi fenomen ks. Marszałka? Dlaczego tylu ludzi mówi o nim z taką miłością i wdzięcznością?”– opowiada autor programu. Ks. Mieszczak przyznał, że kiedyś zapytał kogoś, czy to prawda, że ks. Jan Marszałek walczył z pijakami – bo taka opinia gdzieś krążyła. „I wtedy ten ktoś natychmiast odpowiedział: Nie! On nie walczył z pijakami. On troszczył się o rodziny alkoholików i wspierał samych uzależnionych. Jako przykład przytoczono historię jednego mężczyzny. Człowiek ten, pijany, siedział przy tak zwanym ogrójcu obok kościoła. Ksiądz Marszałek podszedł do niego, zażartował życzliwie z jego stanu, a potem odszedł. Po chwili wrócił z kubkiem kompotu. Podał mu ten kompot, usiadł obok i zaczął rozmawiać. Po prostu był z nim. I ten człowiek później wyznał: To był moment mojego nawrócenia. Popatrzcie – oto świadectwo dobrego pasterza. Nie piękne słowa, nie wielkie czyny, ale cicha obecność, dobroć, serce. Taka właśnie była świętość księdza Jana Marszałka” – relacjonuje ks. Marek.

W uroczystość św. Stanisława, biskupa i męczennika, patrona Polski, w konkatedrze Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Żywcu, biskup Roman Pindel udzielił święceń diakonatu siedmiu alumnom piątego roku Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej. Święcenia przyjęli kandydaci pochodzący z parafii diecezji bielsko-żywieckiej. Były to trzecie w historii diecezji święcenia w żywieckiej świątyni. W homilii biskup Pindel przywołał opis ustanowienia pierwszych diakonów, zawarty w Dziejach Apostolskich. Podkreślił, że posługa, którą podejmują nowi diakoni, ma długą i bogatą historię. „Prehistoria to cały system kapłaństwa, lewitów i sług świątyni w Jerozolimie, a także ustanowienie siedemdziesięciu starszych Izraela, którzy pomagali Mojżeszowi” – zaznaczył. Jak sprecyzował, początki diakonatu w Kościele wyznacza moment, w którym Apostołowie, z powodu rosnących potrzeb wspólnoty, wyznaczyli siedmiu mężczyzn do troski o wdowy i ubogich. Kaznodzieja zwrócił uwagę, że diakoni od samego początku musieli wyróżniać się określonymi cechami: „cieszyć się dobrą sławą” i być „pełnymi Ducha i mądrości”. Te cechy są ponadczasowe i – jak podkreślił biskup – „nie odnoszą się do takich czy innych zadań albo kompetencji diakona, ale do tego, jakie cechy winien mieć sługa, który jest naśladowcą Chrystusa Sługi, który nie przyszedł, aby Mu służono, ale aby służyć”. Biskup zauważył, że Duch Święty gwarantuje właściwą motywację i autentyczną miłość w działaniu diakona: „Diakoni pełni Ducha Świętego będą kierować się miłością, która jest rozlana w ich sercach”. Zwrócił uwagę, że ich posługa nie może wypływać z wyrachowania ani osobistego interesu, lecz ma być znakiem obecności Boga, który pochyla się nad potrzebującymi. Zauważył, że dobra opinia i mądrość są niezbędne w podejmowaniu odpowiedzialnej posługi wobec ubogich i w głoszeniu Ewangelii. „Na pewno też człowiek uczciwy, któremu wszyscy ufają, więcej zbierze potrzebnych środków i współpracowników do pomocy niż ten, kto nie cieszy się dobrą opinią”. Diakon – dodał – musi „umieć rozpoznać właściwie potrzeby i udzielić adekwatnej pomocy”, nierzadko szukając nowych, twórczych rozwiązań. W kontekście aktualnych wyzwań duszpasterskich biskup nawiązał również do wypowiedzi papieża Franciszka, który zachęcał stałych diakonów do powrotu do ich pierwotnej misji, skupionej nie tyle na liturgii, co na posłudze wobec ubogich, chorych i opuszczonych. „Papież Franciszek w ostatnich latach wskazywał, by stali diakoni powrócili do ich pierwotnej posługi” – przypomniał hierarcha i wskazał, że również diakonat przygotowujący do prezbiteratu powinien być świadomy tych potrzeb. Odniósł się także do bieżącej sytuacji w Polsce, związanej z ograniczeniem nauczania religii w szkołach. „Redukcja godzin religii w szkole sprawia, że trzeba przemyśleć składowe waszego pastoralnego przygotowania do prezbiteratu w parafii praktyki diakońskiej”. Wytłumaczył, że przygotowanie duszpasterskie nie może ograniczać się jedynie do katechezy i liturgii, ale powinno obejmować również posługę miłosierdzia, szczególnie wobec najbardziej potrzebujących. Zachęcił na koniec kandydatów do refleksji nad ich gotowością do pełnienia tej wymagającej służby. „Kryteria, które wskazali Apostołowie przy wybieraniu kandydatów na diakonów, nie odnoszą się do takich czy innych zadań albo kompetencji diakona, ale do tego, jakie cechy winien mieć sługa, który jest naśladowcą Chrystusa Sługi, który nie przyszedł, aby Mu służono, ale aby służyć. Dlatego rozważajcie, czy jesteście ludźmi dobrej sławy, czy możecie powiedzieć, żeście są pełni Ducha Świętego i mądrości oraz wiary i pogłębionej modlitwy” – poprosił. Święcenia odbyły się poprzez nałożenie rąk biskupa i modlitwę. Wcześniej kandydaci na diakonów złożyli przyrzeczenia celibatu oraz posłuszeństwa biskupowi. Zobowiązali się także do codziennej modlitwy brewiarzowej. Diakoni otrzymali stułę diakońską oraz dalmatykę. Na znak posłania do głoszenia Dobrej Nowiny ordynariusz podał kandydatom do kapłaństwa księgę słowa Bożego oraz przekazał pocałunek pokoju. Dziękując na koniec biskupom, przełożonym seminarium, kapłanom i rodzicom  diakon Tadeusz Florczyk powiedział m.in.: „W tym szczególnym momencie naszego życia pragniemy najpierw podziękować Bogu w Trójcy Jedynemu za dar powołania każdego z nas. To On, w swojej nieskończonej miłości i miłosierdziu, wezwał nas do służby w Jego świętym Kościele. Od wieków znał nasze imiona, prowadził nas przez życie, kształtując serca, abyśmy mogli odpowiedzieć na Jego wezwanie. Święcenia przyjęliśmy w konkatedrze pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Maryja jest dla nas wzorem zaufania Bogu i zawierzenia Mu całego życia. Tak jak Ją przed wiekami Bóg wybrał, umiłował i obdarzył, tak również nas od wieków nosił w swoim Sercu”. Liturgię koncelebrowali biskup pomocniczy Piotr Greger, wikariusz generalny ks. Marek Studenski oraz kilkudziesięciu innych kapłanów. W świątyni modlili się m.in. alumni diecezji bielsko-żywieckiej z poszczególnych roczników, a także rodziny, przyjaciele i znajomi nowych diakonów. Podczas liturgii święcenia diakonatu przyjęli: Tadeusz Florczyk – parafia św. Bartłomieja Apostoła w Czańcu, Piotr Grabowski – parafia Najdroższej Krwi Pana Naszego Jezusa Chrystusa w Kętach Podlesiu, Szymon Janoszek – parafia św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Łodygowicach Górnych, Łukasz Kapica – parafia św. Maksymiliana Kolbego w Nowej Wsi, Sławomir Linnert – parafia św. Jozafata Kuncewicza w Marklowicach Górnych, Jan Łączak – parafia św. Franciszka z Asyżu w Bielsku-Białej Wapienicy, Mateusz Michalik – parafia św. Maksymiliana Kolbego w Bielsku-Białej Aleksandrowicach. Pierwsze w historii diecezji święcenia diakonatu w konkatedrze żywieckiej odbyły się w 1997 roku. Nowo wyświęceni diakoni rozpoczną posługę w wyznaczonych parafiach diecezji. Będą głosić Słowo Boże, udzielać chrztu, przewodniczyć modlitwom, posługiwać przy ołtarzu, asystować przy zawieraniu małżeństw i nieść pomoc ubogim, chorym i potrzebującym. Klerycy przyjmujący święcenia diakonatu wstąpili do Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej w 2020 roku. Przyjętych zostało wówczas 28 alumnów z Archidiecezji Krakowskiej oraz Diecezji Bielsko-Żywieckiej. Dzisiaj rocznik liczy 11 osób. Patronem rocznika jest święty Brat Albert. Był to czas wypełniony modlitwą, studiami na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie oraz wieloma praktykami duszpasterskimi. https://diecezja.bielsko.pl/wp-content/uploads/2025/05/swiecenia_diakonatu_2025.mp3

7 maja 2025 r. w Wyższym Seminarium Duchownym Archidiecezji Krakowskiej odbyła się uroczystość poprzedzająca czwartkowe (8 maja) święcenia diakonatu. Klerycy V roku Archidiecezji Krakowskiej i Diecezji Bielsko-Żywieckiej, otoczeni duchową opieką św. Brata Alberta, złożyli uroczyste Wyznanie Wiary oraz Przysięgę Wierności wobec Kościoła. Akt ten przyjął ks. dr Michał Kania, rektor seminarium, w obecności całej wspólnoty seminaryjnej. W swoim przemówieniu rektor przypomniał kandydatom do święceń o wyjątkowości i odpowiedzialności powołania, do którego zaprasza ich Bóg. „Wy, którym przypadnie głoszenie Ewangelii, będziecie podobni do Apostołów, stając się współpracownikami Jezusa” – powiedział, podkreślając, że posługa diakona to przede wszystkim służba drugiemu człowiekowi poprzez Kościół. Życzył również, aby Duch Święty, Pocieszyciel, umacniał ich na tej drodze i prowadził przez całe życie. Dzisiaj o godzinie 10.00, w konkatedrze pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Żywcu, święcenia diakonatu z rąk biskupa Romana Pindla przyjmie siedmiu alumnów pochodzących z diecezji bielsko-żywieckiej. Są to: Tadeusz Florczyk – Parafia św. Bartłomieja Apostoła w Czańcu, Piotr Grabowski – Parafia Najdroższej Krwi Pana Naszego Jezusa Chrystusa w Kętach Podlesiu, Szymon Janoszek – Parafia św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Łodygowicach Górnych, Łukasz Kapica – Parafia św. Maksymiliana Kolbego w Nowej Wsi, Sławomir Linnert – Parafia św. Jozafata Kuncewicza w Marklowicach Górnych, Jan Łączak – Parafia św. Franciszka z Asyżu w Bielsku-Białej Wapienicy, Mateusz Michalik – Parafia św. Maksymiliana Kolbego w Bielsku-Białej Aleksandrowicach. Klerycy przyjmujący święcenia diakonatu wstąpili do Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej w 2020 roku. Przyjętych zostało wówczas 28 alumnów z Archidiecezji Krakowskiej oraz Diecezji Bielsko-Żywieckiej. Dzisiaj rocznik liczy 11 osób. Patronem rocznika jest święty Brat Albert. Był to czas wypełniony modlitwą, studiami na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie oraz wieloma praktykami duszpasterskimi. Rocznik rozpoczął formację pod opieką ks. dra Alberta Wołkiewicza, pełniącego funkcję wicerektora, oraz ojca duchownego, ks. Marka Sudera. Od drugiego roku prefektem rocznika był ks. dr Mirosław Cichoń, zaś ojcem duchownym ks. dr Bogusław Kastelik. Na czwartym roku formacji rocznikiem opiekował się ks. dr Sławomir Kołata, natomiast na piątym – ks. Jacek Moskal. Przez pierwsze dwa lata formacji funkcję rektora seminarium sprawował ks. dr Andrzej Tarasiuk. Od lipca 2022 roku rektorem krakowskiego seminarium jest ks. dr Michał Kania. Kandydaci do święceń diakonatu przygotowywali się poprzez odprawienie tygodniowych rekolekcji. fot. WSD

Uroczystość liturgicznego posłania na misje świeckiej misjonarki Izabeli Tobiasiewicz odbyła się 4 maja 2025 r. w parafii Matki Bożej Bolesnej w Jawiszowicach – Osiedle Brzeszcze. Podczas niedzielnej Eucharystii, sprawowanej pod przewodnictwem biskupa bielsko-żywieckiego Romana Pindla, misjonarka otrzymała krzyż misyjny i błogosławieństwo na rozpoczęcie swojej posługi w Kenii. W wydarzeniu uczestniczyła lokalna wspólnota parafialna, rodzina misjonarki, członkowie Ruchu Świeckich Misjonarzy Kombonianów oraz zaproszeni goście. Homilię wygłosił o. Adam Zagaja, misjonarz kombonianin, który przez wiele lat posługiwał w Afryce i obecnie pełni funkcję delegata zgromadzenia w Polsce. Kaznodzieja przybliżył zebranym istotę powołania misyjnego, przypominając, że misjonarz to nie tylko głosiciel słowa, ale przede wszystkim świadek wiary, nadziei i miłości. „Misjonarz nie przyjeżdża, by uczyć innych życia, lecz by to życie dzielić” – zauważył. „Być misjonarzem to znaczy być z ludźmi: w ich radościach, cierpieniach, w codziennych trudnościach. To znaczy szukać Chrystusa w każdej sytuacji” – dodał, odwołując się do własnych doświadczeń z posługi w Demokratycznej Republice Konga. Kaznodzieja przedstawił także sylwetkę św. Daniela Comboniego – założyciela rodziny komboniańskiej, w skład której wchodzą ojcowie i bracia misjonarze, siostry kombonianki oraz świeccy misjonarze, tacy jak pani Izabela. „Św. Daniel Komboni mówił, że gdyby mógł żyć tysiąc razy, tysiąc razy oddałby życie misjom” – przypomniał duchowny. Izabela Tobiasiewicz, parafianka z Jawiszowic, ukończyła półtoraroczną formację w Ruchu Świeckich Misjonarzy Kombonianów. We wrześniu 2022 roku odbyła dwumiesięczny wolontariat w Centrum Dobrego Samarytanina w Tanzanii, w diecezji Musoma. Ostatni etap przygotowań do wyjazdu misyjnego realizowała w Poznaniu, we wspólnocie doświadczonych misjonarzy świeckich. Po homilii biskup Roman Pindel pobłogosławił krzyż misyjny, który następnie wręczył pani Izabeli, wypowiadając słowa posłania: „Idź więc i głoś Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Oto twój przewodnik na apostolskich drogach. Oto twoja pomoc w każdym niebezpieczeństwie. Oto twoja pociecha w życiu i przy śmierci”. „Dziękuję księdzu biskupowi za łaskę posłania podczas tej Mszy św. To dla mnie wielki zaszczyt i duchowe wsparcie, które umacnia mnie na drodze powołania. Wyrazy wdzięczności kieruję również do księdza proboszcza za umożliwienie mi uroczystego posłania na misje w naszej parafii. Było to dla mnie wyjątkowe przeżycie duchowe, które na zawsze pozostanie w mojej pamięci i sercu. Moje podziękowania kieruję również do Zgromadzenia Misjonarzy Kombonianów oraz wszystkich świeckich misjonarzy kombonianów zaangażowanych w przygotowanie wyjazdu misyjnego. Wasza modlitwa, pomoc, wsparcie i obecność mają dla mnie ogromne znaczenie. Z całego serca dziękuję również rodzinie i przyjaciołom za miłość, cierpliwość i nieustające wsparcie. Wasza bliskość była i jest dla mnie ogromną siłą. Proszę was wszystkich o dalszą modlitwę i duchowe towarzyszenie mi podczas misyjnej posługi. Bóg zapłać” – powiedziała Izabela Tobiasiewicz. Ksiądz proboszcz Eugeniusz Burzyk zapewnił, że wspólnota będzie pamiętać w modlitwach o misjonarce, która udaje się do Kenii. „Tam będzie jej potrzebna Boża łaska, światło Ducha Świętego, opieka Matki Bożej, a także dużo sił fizycznych i przede wszystkim zdrowia” – podkreślił. Przed udzieleniem uroczystego błogosławieństwa misjonarce oraz wszystkim zebranym, biskup przywołał biblijny obraz z Dziejów Apostolskich, podkreślając wspólnotowy charakter misji: „Gdyby ktoś szukał biblijnej podstawy do dzisiejszego posłania, niech zajrzy do Dziejów Apostolskich, rozdział 13 – Duch Święty mówi: Wyznaczcie mi Barnabę i Szawła do dzieła, do którego ich powołałem. Tak i my dzisiaj, jako wspólnota, powierzamy Izę Panu na jej misyjnej drodze” – wyjaśnił. Obrzęd posłania, jak zaznaczył, odwołuje się do tradycji pierwotnego Kościoła, kiedy to wspólnoty chrześcijańskie wysyłały swoich członków, by nieść pomoc i głosić Ewangelię. W podobnym duchu wspólnota z Jawiszowic posyła swoją parafiankę, otaczając ją modlitwą i duchowym wsparciem. W koncelebrze liturgii uczestniczył także ks. Piotr Hoffmann, dyrektor Wydziału Duszpasterstwa Ogólnego Kurii Bielsko-Żywieckiej. Modlili się również: br. Jacek i świeccy członkowie Ruchu Misjonarzy Kombonianów. Pani Izabela Tobiasiewicz w najbliższych dniach uda się do Kenii, gdzie podejmie posługę we wspólnocie międzynarodowej. Jej misja obejmie działalność ewangelizacyjną, pomocową i edukacyjną, realizowaną w duchu służby ludziom i głoszenia Chrystusa poprzez świadectwo codziennego życia. fot. Jerzy Zajda https://diecezja.bielsko.pl/wp-content/uploads/2025/05/jawiszowice_poslanie_misjonarki.mp3  

W parafii św. Franciszka z Asyżu w Bielsku-Białej Wapienicy 4 maja 2025 r. podczas uroczystej Eucharystii bp Piotr Greger wręczył Grażynie Chorąży watykańskie odznaczenie „Pro Ecclesia et Pontifice” – najwyższe papieskie wyróżnienie dla osób świeckich za zasługi dla Kościoła i Papieża. Odznaczona to wieloletnia nauczycielka, społeczniczka i prezes Salwatoriańskiego Stowarzyszenia Hospicyjnego. Grażyna Chorąży od ponad 55 lat jest w związku małżeńskim z Józefem, matka dwóch synów – od dziesięcioleci aktywnie angażuje się w życie lokalnej społeczności i parafii. Przez lata pracowała jako nauczycielka geografii, a następnie jako metodyk i wizytator, wspierając duchownych i katechetów w ich rozwoju pedagogicznym. Współtworzyła pierwszą klasę integracyjną w Bielsku-Białej, a także wspierała działania Ośrodka Terapii Uzależnień „Nadzieja”. Od 2004 roku przewodniczy Salwatoriańskiemu Stowarzyszeniu Hospicyjnemu. Z jej inicjatywy i pod jej kierownictwem powstał gmach hospicjum stacjonarnego im. Jana Pawła II w Bielsku-Białej. Jako wolontariuszka nieprzerwanie koordynuje działalność hospicjum i promuje akcję „Pola nadziei”, angażując młodzież w pomoc chorym i uwrażliwiając ich na cierpienie. Podczas liturgii bp Piotr Greger wygłosił homilię opartą na ewangelicznym opisie spotkania Zmartwychwstałego Chrystusa z uczniami nad Jeziorem Tyberiadzkim (J 21). Ukazał ją jako opowieść nie tylko o przekazaniu prymatu Piotrowi, ale także o współistnieniu w Kościele dwóch wymiarów – instytucjonalnego (reprezentowanego przez Piotra) i charyzmatycznego (symbolizowanego przez Jana). „Oba te wymiary nie są sobie przeciwstawne, ale tworzą jedno ciało Chrystusowego Kościoła” – podkreślił. Biskup zauważył, że istotą odpowiedzialności za Kościół nie jest sama organizacja, lecz miłość do Chrystusa.  „Chrystus nie potrzebuje liderów sprawnych, ale liderów kochających. Dlatego trzykrotnie pyta Piotra: ‘Czy miłujesz Mnie?’” – mówił hierarcha, wskazując, że również dziś największym pytaniem o Kościół nie jest jego struktura, ale siła wiary i miłości jego członków. „Kościół dostrzega takich ludzi jak Pani Grażyna – działających często w ciszy, bez rozgłosu, ale z wielkim sercem i ofiarnością. To dla nich jest to odznaczenie – widomy znak uznania ze strony Chrystusowego Kościoła” – stwierdził bp Greger. Uroczystość zakończyła się wręczeniem medalu i serdecznymi gratulacjami dla odznaczonej. Decyzję o przyznaniu medalu „Pro Ecclesia et Pontifice” podjął jeszcze papież Franciszek na wniosek proboszcza ks. Jerzego Matogi i za zgodą biskupa diecezjalnego Romana Pindla. Hospicjum im. św. Jana Pawła II, znajdujące się przy ul. Zdrojowej 10, oferuje około 30 miejsc dla osób ciężko chorych. Jego misją jest zapewnienie opieki medycznej, pielęgnacyjnej, a także wsparcia psychologicznego i duchowego dla pacjentów oraz ich rodzin. W ciągu ośmiu lat istnienia pomoc znalazło w placówce około tysiąca osób. fot. Marian Szpak https://diecezja.bielsko.pl/wp-content/uploads/2025/05/Greger_pro_ecclesia.mp3